شورای اسلامی چماق کارفرما
نسلهای قبل ما کارگران، در انقلاب ۵٧ شوراهای کارگری تشکیل دادند. از صنایع نفت و چاپ و سازمان گسترش تا محلات و مراکز کار. آن انقلاب یکی از شعارهای ماندگارش “کارگر نفت ما، رهبر سرسخت ما” بود.
با سرکوب انقلاب ابتدا به شوراها حمله کردند، اولین رئیس جمهور مملکت، بنی صدر، در رادیو گفت: “شورا پورا مالیده”! سرکوب کارگران و شوراها و سازمانهای مستقل شان، اخراج کارگران مورد اعتماد و پیشرو از مراکز کار، زمینه را برای ایجاد این تشکل ضدکارگری به نام کارگر فراهم کرد. اول شوراها و سازمانهای واقعی و منتخب کارگران را منحل کردند، فعالین و رهبرانشان را اخراج و زندان کردند یا فراری دادند، بعد مانند ارتش پیروز آمدند و مستقر شدند. شورای اسلامی از ابتدا بازوی امنیتی کارفرما و دولت در کارخانه ها بود. وظیفه شان هم شناسایی رهبران و کارگران مورد اعتماد، همکاری با کارفرما برای اخراج و پاکسازی کارگران مبارز، ایجاد فضای مختنق در کارخانه بود. شورای اسلامی نماینده هیچ کارگری نیست، مزدور کارفرما و دولت است.
این نکبت های آدم فروش همه جا هستند. در مراکز کارگری اسمشان شورای اسلامی است، تاریخ این اسم هم برمیگردد به نفوذ معنوی شورا میان کارگران و جنبش شورایی در انقلاب ۵٧.
شورای اسلامی ممکن است اینجا و آنجا تحت شرایطی چند کارگر باشرف هم عضو آن بوده یا باشد. این یا اشتباه کارگر است که به شورای اسلامی رضایت داده یا اینکه چون زورش نرسیده کار دیگری بکند، فراموش کرده سر سفره قاتلین نسلهای قبلش نشسته است. مسئله این است که این شورای اسلامی رسماً برای سرکوب کارگر و بعنوان قلدرها و کله پوکهای کارفرمایان در مراکز کارگری ساخته و پرداخته شدند و از روز اول تا الان از سرمایه داران دفاع کردند.
حالا همین آقایان شورای اسلامی میروند در جلسات و از قول کارگر وعده میدن و قول و قرار میزارن. اینها ابزار دست اسدبیگی هستند و منفعت اسدبیگی را دنبال میکنند. شورای اسلامی کار زائده سازمانی کارفرما و نیروی امنیتی در کارخانه است. شورای اسلامی نماینده کارگر نبوده، نیست، نخواهد بود، حتی اگر با زور سرنيزه از کلیه کارگران برای آن رای بگیرید. شورای اسلامی نمیخوایم، انحلال انحلال!
زنده باد شورای واقعی کارخانه و محیط کار- شوراهای مستقل کارگری تشکیل دهیم!
پیام همکار